در حالی که پتروشیمی‌های بندر ماهشهر به‌عنوان موتور محرک اقتصاد کشور شناخته می‌شوند، هزاران کارگر روزمزد این صنعت همچنان با مشکلات معیشتی و نبود امنیت شغلی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

این کارگران که در گرمای طاقت‌فرسا و محیط‌های پرخطر مشغول فعالیت هستند، با دستمزدی اندک و بدون بهره‌مندی از مزایای کامل همچون بیمه، پاداش، بدی آب‌وهوا و حمایت‌های رفاهی، آینده‌ای مبهم پیش‌رو دارند. تفاوت چشمگیر دستمزد میان نیروهای رسمی و روزمزد و همچنین تنوع قراردادها، سال‌هاست زندگی آن‌ها را به چالشی جدی تبدیل کرده است.

کارشناسان معتقدند نبود فرصت‌های شغلی و فشارهای اقتصادی، بسیاری از کارگران را ناچار به پذیرش این شرایط دشوار کرده است. با وجود نقش کلیدی آن‌ها در تولید میلیون‌ها تن محصول پتروشیمی، تورم و افزایش هزینه‌های زندگی فاصله میان درآمد و مخارج این قشر زحمتکش را هر روز عمیق‌تر می‌کند.

در حالی که برخی تشکل‌های کارگری و مقامات محلی تلاش‌هایی برای پیگیری مطالبات کارگران انجام داده‌اند، کارشناسان تأکید می‌کنند تا زمانی که سیاست‌های کلان اصلاح نشود و واسطه‌گری شرکت‌های پیمانکاری کاهش نیابد، وضعیت این کارگران بهبود نخواهد یافت.

اکنون پرسش اینجاست: آیا زمان آن نرسیده است که صدای کارگران روزمزد ماهشهر شنیده شود؟ آینده آن‌ها و خانواده‌هایشان وابسته به تصمیماتی است که امروز اتخاذ می‌شود.